کارن فراهانی مرد باش

هر چی گذشت کمتر حرف زدم ، ولی چشمام دید
چه آرزو ها که فقط حرف شدو موند توو صف پیش تولید
محتاج زیاد بود باید اونی میشدم که بهش احتیاج دارن
بین این همه صدف من واس میشدم مروارید
راه دیگه نبود ضریب بردمون اینقدر پایین بود که اگه میباختیم هیچکی از باخت ما تعجب نمیکرد
اونقدری حتی بیننده نداشت زندگیمون که باختن ، ما رو شرمنده ی مردم نمیکرد

تنها
میرم جاده رو هر بار
هنوز توو گوشمه حرفاش
ولی به خودم میگم مرد باش

تصمیم گرفتم راه راست باشه راه نجات زندگیم
سنگ سنگ سنگ بارید از هر طرف که تو بگی
تقاصه یک بار ، زندگیه با شرافت
بود هزار بار شرمندگی