پیمان بیات قاب عکس

یک لحظه لبخندی زد و مهرش به قلب من نشست
دل کنده بودم غیر او ، ازهرچه بودوهرچه هست
مست از شراب جان او ، خانه ی من میکده بود
چشم خمارش ساقیِ ، هرشب این می زده بود
غرق نگاهی مانده ام ، در قاب عکس روبرو
یک روز می کشد مرا ، این خانه ی بدون او
به هیچ طنینی جان من ، زنده نمی شود دگر
این شب ماتم زده ام ، سحر نمی شود دگر
چون قطره ای پر آرزو ، راهی شدم در دل رود
عمق نگاهش وعده ی ، دریا به قلبم داده بود
میرفت و پشتش قلب من ،صدپاره میشد هر قدم
میرفت و میمردم ز غم ، میرفت و دم نمیزدم
غرق نگاهی مانده ام ، در قاب عکس روبرو
یک روز می کشد مرا ، این خانه ی بدون او
به هیچ طنینی جان من ، زنده نمی شود دگر
این شب ماتم زده ام ، سحر نمی شود دگر