پرهام ابراهیمی چشمای قاجاریت

تو موج موهای تو گم می شم
من غرق می شم تو تنت هرشب
من راه می رم زیر چتر تو
تو جنگل پیراهنت هرشب
پهلو گرفته توی آغوشت
اون کشتی که دور از تو می میره
وقتی که باد از موت رد می شه
طوفان تموم شهرو می گیره
صدای خنده ی تو
تو خونه پیچیدو
دوباره زد به سرم
تو وقت دلتنگی
قراره حرف بزنی
قراره حظ ببرم
همیشه عاشقتم
حتا اگه یک روز
بیای و زخم بزنی
اصلن فدای سرت
من جونمم می دم
خود جنون منی
تو قهوه ی چشمای قاجاریت
حافظ نشسته فال می گیره
از بس که بیرحمانه جذابی
ماه از حسادت داره می میره
لبهای تو یه ارتش سرخه
چشمای تو شیراز و دق داده
گیلاس می ریزه ازت وقتی
می خندی با آرایشی ساده