پاشا پارسا شب

شب، زیر نور ماه
من، نیستم رو به راه
هر لحظه جاذبه
می سازه خاطره
از رنج و فاصله
خشم، کرده تو وجودم ریشه
ترس، داره سد راهم میشه
میگه دست نزن به اسلحه
آرزوهات ارجهه
به هرچی فکر پوچه
یه مشت توجیه های مسخره
درگیرم (مبهمه همه چی تو دنیا)
نمی دونم (آیا می رسم به فردا؟)
که می تونم (دووم بیارم با دردا)
یا نمی تونم (سایه ست پا می ذارم هرجا)
دستم نیست )یخ زده خون توی رگ هام)
افکارم (حس می کنم همیشه تنهام)
از این حالم (ندارم تصویری از فردام)
بیزارم (نمیباره حتی اشکام)
جنگ، بین عقلم و قلبم
نه، فایده نداره مثل قبلا
اعتماد ندارم به هیچ کسی حتی خودم
زندگی ازم ساخته هیولایی که شدم
بس که شکستم، بس که بازنده بودم
گم شدم تو قسمت تاریک وجودم
نه نوری، نه امیدی، چقد زندگی کوتاهه
میکشم ماشه رو اینجا آخر راهه
آشوبم (سیاهه همه چی تو دنیام)
داغونم (گم شدم از مسیر رویام)
کابوسه؟ (تمومی نداره غم هام)
یا بیدارم؟ (نمی خوام بمونم با دردام)
دستم نیست )یخ زده خون توی رگ هام)
افکارم (حس می کنم همیشه تنهام)
از این حالم (ندارم تصویری از فردام)
بیزارم (نمیباره حتی اشکام)