وحید نورایی بی قرارت بودم

شادم از اینکه غمت سهم من است
شادم از اینکه هوادار توام
آخرین خاطره از یاد مرو
گل خشکیده ی دیدار توام
شب دلگیرِ خیابان بودم
صبحِ بیرون زده از پنجره ای
تا که نزدیکِ منی رویایی
تا کمی دور شوی خاطره ای
از شب دلهره ی رفتن تو
تا شب شادی برگشتن تو
بی قرارت بودم
من که از دورترین خاطره ها
پشت دلگیرترین پنجره ها
در کنارت بودم
تو بگو تا که پریشان برسم
ابر باشم به بیابان برسم
عاشق این سفرم
من از آیینه ی در خانه ی تو
از غم این همه دیوانه ی تو
به تو نزدیک ترم
من به اندازه ی غم های جهان
من به اندازه ی شب دلتنگم
به امیدی که تو برمی گردی
با فراموشی تو می جنگم
بعد تو خانه شبیه قفس است
در قفس مانده و بی بال و پرم
در میان همه ی عاشق ها
من به داغ تو وفادارترم
از شب دلهره ی رفتن تو
تا شب شادی برگشتن تو
بی قرارت بودم
من که از دورترین خاطره ها
پشت دلگیرترین پنجره ها
در کنارت بودم
تو بگو تا که پریشان برسم
ابر باشم به بیابان برسم
عاشق این سفرم
من از آیینه ی در خانه ی تو
از غم این همه دیوانه ی تو
به تو نزدیک ترم