هاشم حبیبیان و امیرحسین تنهایی

سخته غم غربت سخته فراموشی
بی رحمه تنهایی بی رحمه خاموشی
تو پیشمی اما لبم لبریزه از آهه
چه فاصله دوره اگرچه راه کوتاهه
لبم لبریزا از آهه

تو پیشم هستی و هردم دلم از طعنه میسوزه
تو بامن مهربونتر باشه که فرصت شاید امروزه
دلم وقتی که عاشق شد دلش خوش شد به پروازم
ولی تو بی تفاوت از کنارش رد شدی بازم

کنارم بودی هر لحظه ولی از من جدا بودی
دلم جوری بهت خوش بود که انگاری خدا بودی

تو پیشم هستی و هردم دلم از طعنه میسوزه
تو بامن مهربونتر باشه که فرصت شاید امروزه
دلم وقتی که عاشق شد دلش خوش شد به پروازم
ولی تو بی تفاوت از کنارش رد شدی بازم