نیما انصاری هرجا که میرم

هرجا كه ميرم فكرت اشكامو، سنجاق ميكنه رووي گونم
از اينكه بعد از تو نفس دارم، شك ميكنم به باقيِ جونم
با هر طلوع صبح چشماتو، توو چشماي خورشيد ميبينم
توو كوچه هاي شهر بعد از تو
منتظر بارون نميشينم، حيف كه تو رو ديگه نميبينم
چقد بدن اين كوچه ها، چقد بدن خيابونا
هرجا ميرم رد توئه توو خنده ها و گريه ها
چقد بده پياده رو تو رو ميخواد از من تو رو
سخت چقد قدم زدن وقتي ميفتم ياد تو
هرجا ميرم همينه ها، چه روو زمين چه روو هوا
با خاطراتت چه كنم، با اين دل دست به دعا
شايد يه جور بيماريه، شايد يه يادگاريه
اندازه دنياي من، جاي تو اينجا خاليه
خيلي دوس دارم يه بار ديگه
وقتي بارون ميزنه با هم بلند بلند بخنديم
بدون چترت بارون قشنگ نيست
روزاي ابري چرا بي هم پي بارون بگرديم
كوچه به كوچه، خاطره ها رو
تووي اين شهر شلوغ با هم ديگه خاطره كرديم
خاطره ها شد دشمن جوونم
قول داديم با هم بسازيم پس چرا ويروونه كرديم، ويرونه كرديم