نوید غیاثی تصویر سازی

روی هر صندلی که به انتظار می موندم
هر کتاب عاشقانه ای رو که می خوندم
توو هر آهنگی که این روزا فقط گوش دادم
تو رو می دیدم و تصویرت میومد یادم
قهوه می خوردم و نقشت توی فنجونم بود
توی شب پرسه گیا فکر تو مهمونم بود
بی تو خونه با سکوت تلخی همراهیم کرد
من شدم تنهای تتها با یه دنیا از درد
دیگه چراغ خونه رو روشن نمیزارم
من از تمام زندگی نباشی بیزارم
اشکم سرازیره همه ش درگیر کابوسم
من جای تو هرشب دارم عکساتو می بوسم
توو خیابون دو تا عاشق و با هم می بینم
توو خیالم خودم و تو رو با هم می چینم
دو تا فنجون میزارم همیشه روی میزم
میدونم نیستی ولی دو تا چای می ریزم
هنوزم خنده ی تو مرهم دردام میشه
هنوزم به خاطرت با همه دعوام میشه
آینه ی قدّی تو با دل من همرازه
من هنوز دوست دارم بی حدّ و بی اندازه
دیگه چراغ خونه رو روشن نمیزارم
من از تمام زندگی نباشی بیزارم
اشکم سرازیره همه ش درگیر کابوسم
من جای تو هرشب دارم عکساتو می بوسم