میلاد قائمی عقده

اندوهِ نهادینه در اعماقِ وجودم
نگذاشت در آغوش تو آرام بگیرم
نگذاشت که لبهای تو را سیر ببوسم
نگذاشت که از چشم تو الهام بگیرم

دل می کَنم از خانه ی دلگیر و سیاهت
تا باز کنی رو به همه پنجره ات را
در حافظه ات خاطره ای تلخ نباشم
آواز کنی عقده ی در حنجره ات را

با مُشت به آیینه وُ دیوار نکوبی
محکوم نباشی به خیانت، به قساوت
از کُشتنِ من در دلِ خود دست نگه دار
دل می کَنم از تجربه ی خوب اسارت

با لحنِ خوشایندتری زمزمه ام کن
اندوهِ نهادینه در اعماقِ وجودم!
من می روم از زندگی ات تا بپذیری
در عشق، به تعبیرِ تو خودخواه نبودم

دل می کَنم از خانه ی دلگیر و سیاهت
تا باز کنی رو به همه پنجره ات را
در حافظه ات خاطره ای تلخ نباشم
آواز کنی عقده ی در حنجره ات را

با مُشت به آیینه وُ دیوار نکوبی
محکوم نباشی به خیانت، به قساوت
از کُشتنِ من در دلِ خود دست نگه دار
دل می کَنم از تجربه ی خوب اسارت