میلاد خردمند رو به خورشید

توی این سکوت مُمتد
من صدای انتظارم
میون غریبه ها هم
غربتو باور ندارم

من ترانه میشم هربار
توو رگ خشک خیابون
میرسم با خستگیهام
با صدای خیس بارون

میشه باز ترانه خوندو
به ستاره سَرکشید
زندون سردو رها کرد
با پرنده پر کشید

توو صدام گم شده آواز
بذار آهنگی بخونم
تا دوباره جون بگیرم
توی خاطره بمونم

من نگاهم رو به خورشید
پنجره بازه دوباره
توی کوچه های خلوت
یه نفر میگه بهاره