مهیار پسندیده ترانه خون

صدامو میشنوی منو یادت میاد منم همون عشق سابقت
من گذشته ی توام کل خاطرات تو همون که واسه اولین بار کرد عاشقت
تو غرق غرورت شدی و یادت نیست منو فراموشت شدم به این زودی
ولی میادش اون روز که تو به همه بگی یه روزی مال من بودی
یه روز تو برمیگردی و میخوای که دوباره از نو شروع کنیم با هم
روزی که من تو قله هامو تو دیگه اون روز نیستی دغدغه م
یه روزی حسرت دوباره دیدنم میمونه روی دلت
یه روز میشم تنها آرزوی زندگیت ببین اینو کی گفتم بهت
من ترانه خون شدم تا بغضی رو که تو گلوم گذاشتی بشکنه
تا که حرفامو باهاش بهت بگم این صدا صدای دردمه
من ترانه خون شدم بریدم از زندگی بریدم از همه
واسه زخمای من همین ترانه هاست که فقط یه مرهمه
خودم رو حبس کردم تو اتاقمو شبا تا صبح پای شعر و ترانه مو خیلی وقته که از زندگی جدام
من بهترین روزای عمرمو زندگی نکردمو همه دلخوشیم اینه یه روز ترانه هام میگیرن و یه روز به گوشت میرسه صدام
صدای کسی که یه روزی تو به همه میگی اون عاشق من بود
حالا هی به عشق جدیدت بگو کسی قبل تو توی قلبم نبود
به جایی میرسم من ته قصه که بگم دیدی من تونستمو که روزی صد دفعه به خاطرش خودت رو لعنت کنی
به اونی که به جات تو اون روز کنار من خوشبخت شده فقط حسادت کنی
یه روز میاد که تو از این غروری که سوارشی میشی پیاده و
این بیت آخره ولی نگفته های من زیاده و
من ترانه خون شدم تا بغضی رو که تو گلوم گذاشتی بشکنه
تا که حرفامو باهاش بهت بگم این صدا صدای دردمه
من ترانه خون شدم بریدم از زندگی بریدم از همه
واسه زخمای من همین ترانه هاست که فقط یه مرهمه