مهیار آل راه نجات

هنوزم عرق سرد می کنم
هنوزم استخونام درد می کنن
این قرصا دارن حالمو بد می کنن
ولی میگم شاید یه روز عادت می کنم
فشار همه چی رو شونه مه
این چشمای قرمزم نشونمه
این تن بی جون من کشوندمش
تا اینجا که این شعرو بخونمش
منو تلخی هوای تهرون
من و این اتاق شکل زندون
منو رویای دیده شدنم
واسه خودم جلو آینه هی میکشم خطونشون
-دردام مثل طناب دارن
که همش یه جورایی ادامه دارن
نخوای حال بدی به دور و وریات
می بینی کسی نمی رسه دیگه به دادآدم
کروس
بگو راه نجاتم کجاست
بگو روزای خوبم کجان
بگو راه فرارم کجاست
بگو روزای خوبم کجان
ورس۲
هنوزم پرم از غصه زیاد
حتی نمیدونم حرف میزنن پشتم کیا
خیلی وقته همه چیو فراموش کردم
ولی روزای خوبمو یادم بیار
منو این همه حرفای مردم
کاش شروع میکردم دوباره ازنو
-منو تو مثثثل همیم پردردیم
آره به تباهی محکوم شدیم ماهردو
زمان چقدر سریع رفتش
ولی این دیونه مونده هنوز پای حرفش
دردا میخورن بهم مثل ترکش
واسم فقط رپه که هنوز داره ارزش
خیلی وقته میگردم دنبال راهی واسه فرار
من آغوش مادرم فقط بوده سرپنام
دیگه از امید هیچ حرفی نزن برام
هروقت دلت تنگ شد ببین من همین ورام