مهدی وصال باور

تو که دیدی چه آمد بر سَرِ من
چه کرد این جامعه با باور من
امان از عشق و معشوقانِ عالَم
خدایا گریه می‌کرد مادرِ من

پرستویی نمی‌شیند دگر بر بامِ خانه
خریداری ندارد شعر و نظمِ عاشقانه
به گلدان‌های خود باید بیاموزم شکستن را
که بذری در گلِ باغَم نخواهد زد جوانه

کجای ماجرای من می‌آیی
کجای گریه‌های من می‌آیی
تو گفتی می‌رسی تنها به حرفی
چه ساکت شد صدای من، می‌آیی؟

قسم به تو قسم به آبرویت
نباشدم رهی به غیرِ کویت
بجز خیال تو که در سرم نیست
به دل فقط تویی و آرزویت

خدا خدا تو ذکرِ بر زبانی
تو رازِ در زمین و آسمانی
طبیبِ این دلِ شکسته ام کیست
تویی تویی فقط تو می‌توانی

کجای ماجرای...