مصطفی عابدینی شب

شب که می شود یاد تو می زند به جان تا که می پرد خواب و نمی رود فغان من به بوی موی تو ای یار می کشم نفس پس چرا نفس بریده ای زین زار در قفس لحظه لحظه خاطره ها را می کنم مرور پیش چشممی افسوس اما شدی چه دور سقفم آسمان و زمین گرمش آرزوست در دلم اگر جایی هست هم برای اوست شب که می شود به خودم دشنام می دهم کوچه کوچه شهر را پیاده راه می روم این چه زندگیست که همش تکرار می شود روز از نو است و روزی ام انکار می شود شب که می شود اتاق کوچک می شود بر دلم تمام یقین ها شک می شود آه می کشم گویی آواز می شود