مدلی دارا موی سپید درویش پرنده

موی سپید و توی آینه دیدم
آهی بلند از ته دل کشیدم

تازیر لب شکوه رو کردم آغاز
عقل هی ام زد که خودت رو نباز

عشق باید پادر میونی کنه
تا آدم احساس جوونی کنه

تا آدم احساس جوونی کنه

رفته بودم تا مثل یه کبوتر باز کنم تو آسمون بال و پر دیدم که شوقی ندارم به پرواز عقل هی ام زد که خودتو نباز

عشق باید پادر میونی کنه
تا آدم احساس جوونی کنه

تا آدم احساس جوونی کنه


***


می دونستی که خاک ، فرش منه ،
رفتی نموندی
چرا بخت سپیدو ،
به سیاهی نشوندی

می دونستی فقط ، تو رو دارم ،
رفتی نموندی
چرا مرغِ امیدو ، از این خونه پروندی

درویشم و دنیا ، واسم یه مشت خاکه
همه دار و ندارم ، فقط یه دل پاکه

می دونستی که خاک ، فرش منه ،
رفتی نموندی
چرا بخت سپیدو ، به سیاهی نشوندی

درویش رو هر گلیم پاره ، شب رو سر می آره
قطره با یه دریا ، براش فرقی نداره

درویش رو هر گلیم پاره ، شب رو سر می آره
قطره با یه دریا ، براش فرقی نداره


***


من یه پرندم آرزو دارم، تو باغم باشی
من یه خونه ی، تنگ و تاریکم
کاشکی تو بیای، چراغم باشی
هر جا که باشم، هر چی که باشم
تو باید باشی، تا زنده باشم
می میرم اگه از تو جدا شم
می میرم اگه از تو جدا شم
اگه تاریکم، اگه روشنم، اگه پاییزم اگه بهارم
تو رو دوست دارم
تو رو دوست دارم
تو رو دوست دارم
تو رو دوست دارم
تو رو دوست دارم
تو رو دوست دارم
تو رو دوست دارم