محمد میر شمسی یا علی

در هوای دوست مست و بی قرار
می کشد به دوش بار انتظار
این سحر، ولی ، تیغ و سجدگاه
از کف علی می برد قرار
مرغ بام فلک از قفس پرید
خسته از مردمان رفت و پر کشید

در دلش غمی بی کرانه بود
آتشی به دل از زمانه بود
بعد فاطمه ، کشته شد علی
تیغ آن شقی یک بهانه بود
از غم مردمان شد رها علی
عاقبت از جهان شد رها علی