محمد بردستانی خاک گیرای جنوبی

غرق غرقم توی دریای چیشای مخملیت
تو بیو به سمت ساحل که دلوم لک زده سیت
مو نه سی خوم ایو میگوم نه سی محض دلبری
بوخودا تنها بمونی غم و غصه ش بده سیت

تو که باشی مث قصرن خونه های کاگلی
یه چویی دم بکنیم و لم بدیم رو صندلی
نه گناهن مو بمیروم یه دوست داروم نگی
خو مگه جز تو چین دلیل مو سی زندگی

خاک گیرای جنوبی
بندر دم غروبی
مث موسیقی دریا
یه صدای گرم و خوبی

مو خراب این جنونم
اومدوم با تو بمونم
سیم بوگو بوگو بدونم
تونم عاشقی؛ گمونم

خنده ی سرخ و قشنگ تو صفای بندره
مو دلوم گرمه به تو مثل هوای بندره
مو یه جاشوئوم عزیزوم سبدم خالین از تو
صید ماهی ک تو باشی سی مو صید آخره

وقتی را میرُم کنار تو تماشایی ترُم
شک نکو وقتی خوشی مو از همیشه بهترم
مو محالن که هوای تو بیفته از سرم
تو بوگو جونته میخوام به خدا که حاضرم