مجتبی کبیری مرداب تنهایی

بزرگم کرده تنهایی یه عالم
حالا قدر خودم رو خوب میدونم
موهامو که پر از حس نیازه
نوازش می کنم بر روی شونم

پس از اون بارش سنگین چشمام
شده همدرد من شعرا و سازم
مثه گنجشک مونده زیر بارون
دارم این لونه رو از نو می سازم

حالا حالم یه خرده روبراهه
میتونم بعد از این زنده بمونم
من از مرداب تنهایی گذشتم
همه دردامو باریدم رو گونم

نبودت داره عادت میشه کم کم
دیگه چشم انتظار تو نمیشم
تو رو تو خاطراتم جا گذاشتم
نمیذارم بازم برگردی پیشم

تو احساسم رو له کردی و رفتی
غرورم تازه داره جون می گیره
دلم آروم شده از بیقراری
توی قلبم سر و سامون میگیره

بزرگم کرده تنهایی یه عالم
حالا قدر خودم رو خوب میدونم
موهامو که پر از حس نیازه
نوازش می کنم بر روی شونم