فرزاد خرمی دخت بندرعباسی

تو چه قدر خاصی عین الملسی قربون دلت بشوم که رو مه حساسی
دلوم اد بو فقط بیخو
بیخودی نن که تو هوره بندرعباس

تمومه شهر اووستن تا بیی صحرا تا وا چهره ماه خو بشی پیدا از بس که آسمون دوره سرت گشتن

نگردن بلکه شکل قلبت ای دنیا گلوم چیدن بیاروم بی تو مه از ما
دگه دل تو دلوم نین تا بیی از راه مه هر چی امه یک جا نذر توم کرده
نیاد سمت تو هیچ وقت آدم بدخواه
چه قدر خوبه که تو مغروری
نتی نزدیک و همش دوری
بگردوم مه دوره چشمونت
دلت تنگن ولی مجبوری اتات روزی که انینینم ما بی غمو غصه شو لو دیریا آسمون بی ما ادیت اشاره تا بریم بالا ما بشیم ستاره