علی پارسا دوشیزه

دوباره میکشمت
رو بوم نقاشی
که لااقل اینجا
کنار من باشی
که لااقل اینجا
دستات توو دست منه
نه عشقه به تو گناهه
نه بوسه قدغنه

یه تیکه ابر سیاه توو هوای صافم نه؟
شبیه نقاشیم خیال بافم نه؟
منو در و دیوار چقد حررافم ببین برای کییا غمامو میشکافم
آهای دوشیزه چقد غم انگیزه حتی نمیتونم بهت سلام کنم
آهای دوشیزه هوا که پاییزه بی تو چه فکری واسه حالو هوام کنم
تو رد شی از پیشم تپش بگیره دلم
بهم نگاه نکنی غمش بگیره دلم
چقدر خوشبخته اونی که همراشی
چقدر بارونه رو بومه نقاشی
آهای دوشیزه چقد غم انگیزه حتی نمیتونم بهت سلام کنم
آهای دوشیزه هوا که پاییزه بی تو چه فکری واسه حالو هوام کنم