علی دهقان شبهای بارانی

منم بالاترین فواره ی لبریز سرگردان نور تو
همان سنگی که با یادت ترک خورده ولی سنگ صبور تو
همیشه عاشق دلواپس و دلبیقرار راه دور تو
به خاک افتاده ام چون شاخه های بینوا در فصل یخبندان
شده تنها پناه من همین آغوش تنهایی بی پایان
خدا رحمی کند بر گریه های حسرت این قلب آویزان
من از دو چشم مست تو
اگر شکست خورده ام
و آرزوی خویش را
به بادها سپرده ام
تو قسمت کسی شوی
هزار بار مرده ام
چه بغضها شکسته ام
چه زخمها شمرده ام
غم تو یادگار مستی شبهای بارانی
میان شهر من تا شهر تو یک راهِ طولانی
به دیدارم بیایی هم کنار من نمی مانی
منم سیگار روشن مانده ات در حسرت کامی
فقط در انتظار نامه ای یا رد و پیغامی
مسافر در تمام جاده های بی سرانجامی
من از دو چشم مست تو
اگر شکست خورده ام
و آرزوی خویش را
به بادها سپرده ام
تو قسمت کسی شوی
هزار بار مرده ام
چه بغضها شکسته ام
چه زخمها شمرده ام