علیرضا مهرکام باران

ای عشق بردی جان و
من بی درمان و
تو آواره کردی احساسم

ای عشق بردی روح
من همچون کوه
تو زخمی کردی بال پروازم

باران باران
اشکت پنهان
تنها قلب خودت
به پای تو
شکست و‌‌ گریه کرد
آرام آرام
چشمت گریان
تاوان عاشقی برای تو
شده عذاب و درد

دردت قلب خسته
بازم راه بسته
این تکرار بی پایان

انقدر گریه کردی
از درد از نامردی
ای زخم بی درمان