علیجان خود خواه

آه از ان روزی که قلب کوچکم شد خانه ی تو
عقل و هوشم را ربودی و شدم دیوانه ی تو
تا تورا دیدم شدم محو دو چشمان سیاهت
آشنا بودی برایم من ولی بیگانه ی تو

عشقت مرا دیوانه کرد
با غم مرا هم خانه کرد
این خانه را ویرانه کرد
ببین با من چه کردی

افتاده به تو راه من
معشوقه ی خودخواه من
بی تو چه کنم ماه من
که تو درمان دردی

من را
به خود دچار کردی ای عشق
با من
ببین چه ها کردی ای عشق
از تو
دگر چه مانده غیر اندوه
نمانده هیچ چیز از آن کوه
که قله اش در آسمان بود