عرفان بنایی برزخ

چِشاتو ببند و گذر کن ازم
که پروازِ تو آرزوی منه
به آتیش نکش قلب و احساستو
یه برزخ فقط روبه روی منه

تو آهنگی از عشق و دلدادگی
من اما یه قصه پر از غربتم
مثِ یک مسافر که راهی شده
پر از انتظارو پر از وحشتم

یه مشت خاطره کوله بار منه
یه مشت حرف ناگفته و بی صدا
هزار ساله که شهر ما پُر شده
از عشقایی که موندن از هم جدا

تو تصویر یک عشق پاکی هنوز
برای منی که دلم خون شده
عجیبه ولی قصه ی عشقِ ما
مثِ لیلی و مثِ مجنون شده

دارم خاطراتو ورق میزنم
حالا جسم من اینجا زندونیه
ولی روح خستم توو آغوشته
توی هرشب و توی هر ثانیه

چرا سرنوشت با من و تو بده
که ما باید از عشقِ هم بگذریم
ولی من هنوزم به این دلخوشم
که ما توی هر عکس کنارِ همیم