شهروز فرد قفس

یه قاب عکس دو نفره
یه فنجون خالی روی میز
یه دیوار که سرده
یه خونه بی تو و خالی
مثه زندون سرد و تاریک
اینجا مثل یه شب تاره
هی خیره به عکست میمونم
من هنوزم همون دیوونم
که تو میخواستی
این خاطره های لعنتی
پاک‌ نمیشن به هیچ قیمتی
ببین ازم چی ساختی
روزام پشت هم به شب میرسن
مردم تو خودم اما نفس میکشم
اینجا بعد تو تنها با خودم
رو عکسای تو هر جا قفس میکشم