شهرام فر زمستون

زمستون با حریر برف
پوشونده باغ موهامو
غرورت خط خطی کرده
کتابِ آرزوهامو

چرا تو این همه آدم
دلم میل تو رو داره
میخوام حوای من باشی
ولی دنیا نمیزاره

تو رفتی اما میدونم
بهم وابستگی داری
نمی خوام تن بدم بی تو
به این تقدیر اجباری

حقیقت داره میدونم
تو هم دلواپسم میشی
چه راحت میشکنیش اما
با هر کی هم قسم میشی