شهاب فلاح درخت سوخته

من آسمان پر از ابرهای دلگیرم
اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم
من آن طبیب زمین گیر زار و بیمارم
که هر چه زهر به خود می دهم نمی میرم
من و تو آتش و اشکیم در دل یک شمع
به سرنوشت تو وابسته است تقدیرم
درخت سوخته ای در کنار رودم من
اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم
به دام زلف بلندت دچار و سردرگُمم
مرا جدا مکن از حلقه های زنجیرم
شکسته بال و پرم با سکوت تلخت
منم همان که در این غربت زمینگیرم
من و تو آتش و اشکیم در دل یک شمع
به سرنوشت تو وابسته است تقدیرم
درخت سوخته ای در کنار رودم من
اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم
من آن طبیب زمین گیر زار و بیمارم
که هر چه زهر به خود می دهم نمی میرم
من آسمان پر از ابرهای دلگیرم
اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم