رضا طالبی سهم من

مث ابری که می باره
دلم از درد لبریزه
پرم از حجم تنهایی
ازش زخمه که می ریزه

رو دوشم باری ازغصه
نگاهم غرق افسوسه
به جای خوابِ خوش ،شبهام
اسیر مشت کابوسه

چرا سهم من از عمرم
جای لبخند زاری بود
جای دستای آرامش
یه دنیا بی قراری بود

(مث ابری که می باره
دلم از درد لبریزه
پرم از حجم تنهایی
ازش زخمه که می ریزه)

خوشی توو لحظه هام مرده
شاید تقدیر من اینه
کسی فردامو دزدیده
شاید تقدیر من اینه

تموم زندگی من
چرا هر لحظه مردن شد
میون این همه دیوار
همیشه غصه خوردن شد

(مث ابری که می باره
دلم از درد لبریزه
پرم از حجم تنهایی
ازش زخمه که می ریزه)