رضا سید صالحی اطلسی ها

رقص موهای تودرباد یه سلوک عاشقانس
شب چشمای تواما یه غزل پرازنشانس
دل من اسیر تنهایی صحرای سکوته
خنده هات میون این کویرشب پرازترانس
توهجوم اطلسی ها توی بارونای پاییز
لب توترانه ای گفت که همیشه جاودانس
رفتی ونموندی تاببینی قدکشیدنم رو
هرکسی میگه چرانیست میگم این رسم زمانس
هنوزم حضورگرمت دم ایوون گلامون
التیام اه سردم توی پرسه شبانس
شایدامیدی بمونه واسه فردای من وتو
نشنیدی صدامواما بدون این غزل بهانس
چشمای من هنوزم واسه داشتنت میمیرن
ولی چشمای تومیگن جای دیگه ای اسیرن