رضا خراجی زمستون

کدوم باد وحشی کدوم برگ زرد
کدوم ابر سرکش کدوم دست سرد

کدوم آذر خسته با رفتنش
زمستونُ مهمون این خونه کرد


آره این منم ، من یه تندیس خشک
که روزی تو قلبش یه دریا بوده

که قبل از هجوم سپاه سکوت
تو اون شور و غوغایی بر پا بوده

جوونه زده یک گل بی گناه
توی خاک یخ بسته ی این دیار

همیشه کارش غنچه سوزی بوده
دو تا دست بی رحم این نابهار

کدوم باد وحشی کدوم برگ زرد
کدوم ابر سرکش کدوم دست سرد

کدوم آذر خسته با رفتنش
زمستونُ مهمون این خونه کرد