رضا ابوطالبی مدفن

زیر نم چشمان خونینم پشت سکوت خواب در گوشم
مردی نشسته خسته و تنها پشت هر احساسی که می پوشم
طوفان دل مغز مرا خورد و باران درد از چشم من بارید
من در سقوط و دور از آسایش در مدفن خویش بیهوشم

شاید اگر سمت من آید باز حسی شبیه لمس آرامش
خاکش کنم در گور احساسم ،حبسش کنم در عمق آغوشم
من چشمه ی بی خوابی و ترسم، در قعر این گودال بی معنی
یخ میزنم از ترس موهومم، از این غم و این درد می جوشم

پایان ندارد مثل یک دریاست دلواپسی هایی که من دارم
می دانم این مصداق آن زهر است که با ولع هر روز مینوشم

شاید اگر سمت من آید باز حسی شبیه لمس آرامش
خاکش کنم در گور احساسم ،حبسش کنم در عمق آغوشم
من چشمه ی بی خوابی و ترسم، در قعر این گودال بی معنی
یخ میزنم از ترس موهومم، از این غم و این درد می جوشم