رسول مخدومی زیبا صنم

ای یار چه گویم
در یاب مرا باز کن آغوش به رویم
زیبا صنم ای مه رخم باز ای به سویم
ای یار چه گویم
ای دلبر شیرین
ای ماه دلم جانِ تنم مونس و یارم
یک دم که بدون رخ ماهت نتوانم
من نتوانم
زیبا تر از آنی که توانم به سرایم
آرام جانی به خدا با تو جوانم
مهمان کنم بر لبِ جون جام شرابت
مستم به تو تا روز ازل تاب و توانم
هر گاه تو لبخند زنی جان بگیرم
با چشم سیاهت ناز کن تا که بمیرم
عشق است میان من و تو یار هوس نیست
گر تاج شوم بر سر شاه باش نگینم
دل دل کردی و جان بردی
بس که تو آزردی این دل تنگ را
با هر نگاه معصومت جان دگر دادی دوباره من را
یادت جان به لبم آورد
چه کرده ای با من که غرق خوابم
باشد دوباره باز ایی تا که شود زیبا
با تو جهانم
زیبا تر از آنی که توانم به سرایم
آرام جانی به خدا با تو جوانم
مهمان کنم بر لبِ جون جام شرابت
مستم به تو تا روز ازل تاب و توانم
هر گاه تو لبخند زنی جان بگیرم
با چشم سیاهت ناز کن تا که بمیرم
عشق است میان من و تو یار هوس نیست
گر تاج شوم بر سر شاه باش نگینم