حمید کیا هیچ و پوچ

گاهی وقتا بدجور پرم
هی میدوزم ، هی میبرم
توی غم هام غلت میخورم
توی شبهام سردرگمم
گاهی میگم دنیای پوچ
اصلا جای بودن نبود
اگه بود جای آدم نبود
شاید آدم...
من از رشد این کینه ها ، از گرگای آدم نما و
تو خالی های پر ادعا بدجور پرم بدجور پرم
من از زخم و این پینه ها از دردای تو سینه ها
از اشکای غم دیده ها سردرگمم سردرگمم
سوختم ولی ساختم همیشه
تاختن بدون باختن نمیشه
پ هر قدم توی سرم هدف
ولی زدن هدف آره زدن پرم
منم به هر طرف زدم عقب نرم
دیدم از دنیا عقب ترم
شاید اصلا هدف منم ، شاید اصلا
پر پر ، لبریز لبریز
این زندگی تقدیر من نیست
وقتی تش هیچ و پوچه
هی بریز سرریز سرریز
قلب و مغز درگیر درگیر
بیخیال دیگه تش میشه هرچی
هستیم هنو سرپای سرپا
میریم پی تغییر تحمیل

من ، صدای بغض آلود
بی رنگی رنگ دنیا بود
سایلنت شدن حرفا زود
تنها پاهام همراه بود
تو روزای تلخ ، شبای پرسه
نفسایی که هنوزم تو سینه حبسه
چشایی که دیگه از هیچی نمیترسه و
میگه زندگی دیگه نمی ارزه
ماها شدیدا عجیب غریبیم
هی زندگی دویید دوییدیم
گفتیم تش روز خوب میاد
ولی قبلش ندید بریدیم
ولی با وجود حس گنگم
بند پوتینو بستم محکم
باختن چیه اهل بردم
هنو به خود من گرمه پشتم
توهم بشین بچین حرفاتو یه سین و
بجنگ واسش تا نفس واپسین و
دستاتو بکوب رو میز محکمه
بگو نوبت منه اینم حقمه
مگه چی خواستیم از زندگی
ذره ای دلخوشی جای خستگی و
ذره ای امید واسه فردامون
جای غم و بهت باشه همرامون