حمید عابدی روح انگیز

نه سردم من ،نه گرمم من، نه آبم من، نه برگم من ...
نه انسانم ، نه قدسیم ، نه حیوانم نه سنگم من ...
چه دانم من چه دانم من ، ندانم من ندانم من ...
به عشق من به عشق من ، چو دیوانه به بحرم من...
گهی شادم به رنجم من ، گهی دردم به کامم من ..
نه شادم من ، نه رنجم من ... چو پروانه به شمعم من ...
نه یارم من ، نه بارم من ، نه کان من نه مال من...
چو سکه ، به ضربم من ، چو یوسف به چاه من...
ندانستم ... بدانستم .. در این حالم .. نه حالم من ..
نه بادم من نه پیمانه .. در این صحرا .. به کارم من ..
نه تقدیر است ، نه افسانه .. نه خمارم نه رندم من ..
نه کاهم من نه کوهم من ، در این قمار
چو مستم من ...
نه حالم من نه فردایم ..نه مخفی و نه اشکارم ..
بدانستم ندانستم .. در این اهنگ چو رقصم من
نه جهلم من نه سودم من ، در این بازار چو مومم من ..
چو رومیم به شمسم من .. چو بایزیدم به زخمم من ..
نه کویم من نه شهرم من، به سویش
به سویم من ..
که را دانم چرا دانم .. در این معنا چو روحم من ..
نه معنایم نه بی معنا ، نه شاهم من نه فقرم من ..
نه یارم من نه بیگانه .. در این مقصود .. چو گنجم من