حسین حاجی زاده روزای بی رحم

ساحل برایم نهنگ مرده داره
باغ دلم گلای پژمره داره
کف دستم زخم نمک خورده داره
از روبرو پشت سر دریای زخمم
من ساکنه همین روزایه بی رحمم
از زندگی غم بوده ک فقط سهمم

تورا گم کردم و
تو پیدایت نشد
منتظر ماندنم تا بی نهایت شد
تو در کدام راهی
به من نرسیدی
زیادی دیر کردی
تو خودت فهمیدی

هوایه آسمونم که پره ابره
دلتنگیم بزرگه قده همین شهره
دنیامو تاریک کرده ابرای تیره
نمیباره رو سرم بارونم یه قطره
نمیباره رو سرم بارونم یه قطره