باسط احمدی رویا

ید های مودت رن ملوث به قرح راسبه
سخته جثه به راسب تنازع خولت دهی
ک عامع شی درونش فاسده
نفس مرد شیدا به دگش قرار در موثم برودت تَف در اندرون دیار ها
گوی ک ذلت خالصه
دلدادگی در لیل بی میل نمود قموض وادار به ترک تعشق تا باشم کفیل سلاله
گلفام کفنان را چه ابسالان چه زمستان
خونابه جگران را چه فلاتو چه گلستان
در ارض آتش زده حجره ویران شخص نیست زند بوسه به رخصاریتیمان
تو صدوپنجاه ساعت افقانستان تحویل داده شد به رقیبان
همه رفتن کی موقیمع برا وِرد واسه شهیدان
دلیل بنیادین شوق باسط مصحف اتیان ادمیان
قمیثارو کتم کردن دوخیدن بافضع تعذیه کنید منو فاسدا من خیلی وقته به قتل رسیدم
.
.
نشستی تو جمع تائید به حرف حاضرا ک پدر باسط فاضل بوده خودش شده انبار فاضلاب
حاضر شدی فرستادن دنبال غایبا این ینی شدی
درس عبرت تو جوخه برادران
دلا داره نیم سوخت میشه واسه کشتار دسته جمعیت تو به خاست خودت با منزلت خویش بازی کردی
نگفته های من تالی کلام سلمان رُشدی منکه میگم کش ندیم ک واسه هر سطرش مجبور به ترک کشوریم
برادر زاده یا حلال زاده فرقی نمی کنه وقتی همه چشا دنبالت افتاده به عنوان عزیز از دست رفته حرومزاده
شخصیتا صد فی صد تو بیو گرافی ها زاده همه هم شیدای باخبر از تایم شاشیدن این اقا زاده
وهم اینجا مث مدادی شد ک هرچند بتراشی کار امد تره مثال روشن کردن صفات خوب نامطلوب یه زالو زاده
از اونجا ک افیت عمور به جمال جموده نماو قموض به سلاح علمان جنوبه
راحت شده عذاب ورودش وقتی یه نوزاد شرور عصبانی ک به وسعت یه کتابه غرورش
عقده به ذهن میاد به زبون میاری انی به خیال
ک شدی حافظا سعدی یا شاید مولانای بعدی
صف نیشای قموض تاریک ینی وارد شدن درد از رگ های باریک
باسط تو کیستی ک در این سایه ای دیوار بلند چندان فتادی ک شدن اینا آغاز هنر