ایمر بند فندک

هرچی میری جلو تر خسته تر و سردرگمی خسته از خنده های فیک و نقاب مردمی
اونی که پاش همه چی دادی یهو جا زدو رفت بی سلاح جلوش که وایسادی خنجر زدورفت
جلوی آینه موهای سفیدو میشمری
زندگی مثل یه فیلم که تهش زخم میخوری
میکشی فندک به سیگارو فقط دود میکنی
واسه همه مرهم و اما هیچکی دورتو نیست
میرم و میرم و میرم یه جایی هیچکی نباشه
بزار پشتم بگن بیخیالش اینم اداشه از همه پرم بهتر خالی شه دورم حتی میبرم یه روزایی بد جور از خودم
سردرگمم از سردرد پرم از خودم که بی خودم
حتی به خودم سر نمیزنم خیلی وقت گم شدم
پشت یه فرمون تنها خیابون حالم که داغون
کم نمیشه سرعت این جاده کم داره بارون