امین رفیعی شهر مه آلود

تو بغض بی دوامه منی
دلتنگیه مُدامه منی
کاره ناتمامه منی
ولی ، تمامه منی

تو اشک آسمانه منی
باران ناگهانه منی
آهِ نیمه جانه منی
ولی ، تو جانه منی

بی تو من ، شهره مه آلود غَمم
گمشده . . . در خاطراتی مُبهمم
بی تو کوه حسرتم ، وُسعته این غربتم
پشت غَمم پنهان شده

بی تو از تنهایی ام ، تنهاترم
با غمت میجنگم و بی سنگرم
بی تو در زندانِ غم ، این دلِ محکومه من
در جوخه غمباران شده

آرزوهای بعیده من تویی
تاره موهای سفیده من تویی
من چگونه بدون تو سَر کنم
بی وفا ، تنها امیده من تویی

حسرت این جانه شبگردم تویی
غربت پنهانه هر دردم تویی
وارث مخفی ترین دلتنگی ام
آخرین تصویره من از غم تویی

بی تو من ، شهره مه آلود غَمم
گمشده . . . در خاطراتی مُبهمم
بی تو کوه حسرتم ، وُسعته این غربتم
پشت غَمم پنهان شده

بی تو از تنهایی ام ، تنهاترم
با غمت میجنگم و بی سنگرم
بی تو در زندانِ غم ، این دلِ محکومه من
در جوخه غمباران شده