امیرحسین برسان حواست نیست

حواست نیس به این خونه
حواست نیس به حرفایی
که می گفتم، که می گفتی
یه وقتایی چه رویایی

تو رو دیگه نمیشناسم
چه تلخ و سرد و غمگینی
کنارت هستم و انگار
منو دیگه نمی‌بینی

نمیخوام فِک کنی حتّی
به این روزای سردی که
به احساسی که من دارم
به این اوضاعِ مردی که

هنوز دوسِت داره امّا
داره از پیش تو میره
ولی ته مونده‌ی عطرت
توی ذهنش نمی میره

نمی خوام فِِک کنی حتّی
به مَردی که دیگه مُرده
به ابن آدمِ پوجی که
نتونست و کم آورده

نمی خواد فکر من باشی
یه مَردم تنها می مونه
یه مَردم اشک می ریزه
یه مَردم میره از خونه