احسان امیدی روی ماه

به خودم قول داده بودم، دلمو ساده نبازم
تا که پرتت شد همه هوش و حواسم
بی تفاوت من یه عمره، چشامو بستم رو دنیا
ولی تو قشنگ تری از خواب و رویا

نمیشه دوستت نداشت از بس که بی اندازه خوبی
مث یه نبض دوباره توی احساسم میکوبی
تو مث یه پنجره شدی واسه دیوارِ روحم
تا که خوابش نره چشمات، چشم من نمیره روهم


بودن تو مرهم زخمه
زیباست هر خنده و اخمت
دنیا پر غصه و درده
اما وجود تو معجزه کرده
دلگرمی و نور راهم
تویی که کم کردی روی ماه هم
دنیا پر بیراهه هاست
اما من با تو روبراهم

به جهانم رنگ تازه دادی چه گرمه حضورت
پا بذار به خونه ی قلبم که بشم محو عبورت
با تو میشه دست کشید از جهان که غرق رویا شد
میشه ساعتا باهات حرف زد و بیخیال حال دنیا شد