ابوالفضل سجادیان یلدا

با زلف پریشون لاله ای آروم خیس زیر بارون
ترک های قلبمو میبافم امشو با دو چشم حیرون
سیب سرخ یلدارو از رو گونه ی شو برمیدارم
میون اتاق امشو توی دستمال واسه یارم میزارم
دلم شد دونه دونه یارم چه بی نشونه
خدا عمرم بده تا ببینم که برگشته به خونه
دلم شد دونه دونه یارم چه بی نشونه
خدا عمرم بده تا ببینم که برگشته به خونه
مثل ماهی تنگ شکسته که بیداری نداره
شده این دلم حبس گیسوی دردی که دلداری نداره
شده ذره ذره غرور بنفشه میون دل گوشه گیرم
تا چشمون معصوم پاکش نبینم میون غم و بغض اسیرم
شده ذره ذره غرور بنفشه میون دل گوشه گیرم
تا چشمون معصوم پاکش نبینم میون غم و بغض اسیرم
به صحرا زدم بی بهونه شدم زخمی این زمونه
سیاهی امشو مثل مژه یار دلدارم میمونه
دلم شد دونه دونه یارم چه بی نشونه
خدا عمرم یده تا ببینم که برگشته به خونه