آرکان بیگی توهم

بی رمق تر از قبل میبینمت
این عابرا از من میگیرنت
این پیاده رو تهش یه بن بسته
یه منم یه تویی یه در بسته

اینجا اون خونه ای که خاطره هامون دفنِ
لبخندامونو میشمردیم آخر هر هفته
اینجا اون شهر کوچک واسه دلت اَمنه
تنها منم عابری که حالتو میفهمه

هی دارم میبینمت توهمِ
هی توهم ِ توهم
هی عطرت توی دنیای من گمه
هی توهم ِ توهم

این توهم لعنتی منو افسردم کرد
منو تبدیل به اون آدمی که نبودم کرد
این خاطره های آلودت مسمومم کرد
منو به کاری که نکردم محکومم کرد