میلاد سایه لالایی

هنوزم ازهمون راهی که رفتی
بدون دلخوری هربار میرم
توانگارصدهزارساله که رفتی
اینومیدونم واز رو نمیرم
نمیگم لحظه های بی کسی مو
تومیدونستی هیچ کاری نکردی
خودم باید همون روزی میرفتم
که پرسه میزدی بامن به سردی
وای...
ازشب سردِزمستونِ توخالی
ازتصاویر عبوری خیالی
ازلالایی های نامحدود ساعت
صبح که میشه یعنی آغاز قیامت
من....درنبردی باخدای آسمونا
بدترین زخمای دلتنگی رو خوردم
من شکستی خوردم از رو سادگیهام
آبروی هرچی عاشق بوده بردم

عادت شد،بودن وبی معنی موندن توی دنیا
خیره،،بر جهانی که نداره دیگه رویا
تسلیم،هربلایی که میخواد دنیا بیاره
بعدازاین ،زندگی اصلا برام ارزش نداره....
وای...